Ελευθερία

Για μια στιγμή νόμισα πως συνάντησα την Ελευθερία χθες.

Ήμουν με την μηχανή, γύριζα από δουλειές, βράδυ. Μια διαδρομή που την κάνω πια και με κλειστά τα μάτια. Εκει σε ένα από τα τελευταία φανάρια, σε ένα κόκκινο, είπα να μην σταματήσω. Τόσα χρόνια την ίδια διαδρομή θα άναβε. Λίγο σεβασμό από την πόλη μου ζητούσα. Άνοιξα το γκάζι. Το φανάρι κόκκινο. Ένιωσα άβολα, ένιωσα ωραία. Σαν να είχα γευτεί την κουτάλια ενός γλυκού που δεν μου άξιζε. Η ομορφιά όλου του κόσμου, μα και ένα αγκάθι μέσα στο στομάχι μου. Και λίγο πριν τον τερματισμό την είδα.

Είχα να την δω από το σχολείο. Δεν μπορούσες να πεις αν ήταν όμορφη ή άσχημη, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Η Ελευθερία ήταν από αυτούς τους ανθρώπους, τους αληθινούς στην καρδιά. Έσπαζες σαν καθρέφτης δίπλα της. Ήταν αυτή όμως? Ο παιδικός μου έρωτας?

Συνέχισε ο καθένας μας την αντίθετη πορεία του. Το φανάρι πια 8α είχε γίνει πράσινο. Στους καθρέφτες το είδωλο της κοπέλας μίκρυνε, ως που χάθηκε τελείως. Όλη η ομορφιά του κόσμου εξαφανίστηκε από το στομάχι μου και το αγκάθι συρρικνώθηκε τόσο ώστε να κάνει απλά διακριτική την παρουσία του. Είδα το φως του επόμενου φαναριού από μακριά. Πορτοκαλί. Κόκκινο. Μια κουκιδίτσα. Είχε βάλει παγωνιά. Αύριο θα είναι χάλια ο καιρός, σκέφτηκα.