Θα θελα να γνώριζα τις προηγούμενες ενσαρκώσεις μου. Θα καθόμασταν σε ένα τραπέζι, σε ένα από αυτά τα ωραία Σικελικά σπίτια, με τις μυρωδάτες βεράντες. Ένα φθινοπωρινό μεσημέρι. Γκρίζο. Θα κρυβόμασταν όλοι μας πίσω από ένα χαμόγελο, που ταυτόχρονα θα ήταν και η ειλικρινέστερη επιβεβαίωση της ενοχής μας. Θα σερβίριζε ο ένας τον άλλο τα φρούτα και το τοπικό κρασί. Στην κεφαλή του τραπεζιού θα καθόμουν Εγώ. Και κάθε φορά, διαφορετικό Εγώ. Γιατί το κείμενο αυτό γραφόταν και θα γράφεται, από άλλον κάθε φορά μα στην ουσία από τον ίδιο.
Και θα παρακαλούσα τους συνδαιτυμόνες μου να μου λέγαν την ιστορία τους, για τις συμφωνίες που υπέγραψαν και βασανίζουν τώρα εμένα. Τα κρίματα τους που σαν βαρίδια με κρατάνε στο βυθό. Λες και δεν ήξεραν πως δεν πρέπει να αφήνεις μαύρους σκύλους να περνάνε το κατώφλι σου. Κι όσο εγώ θα έκλαιγα και θα κατηγορούσα, κατεβάζοντας το κρασί με μεγάλες γουλιές, θα έφερνα στο νου μου δυο τρία πρόσωπα. Τόσο αγαπημένα. Που τα πλήγωσα τόσο πολύ. Που τ' απαρνήθηκα. Τα έδιωξα ή έφυγα εγώ μακριά. Τίποτα πιο διασκεδαστικό από τις αδυναμίες μας.
Κι όπως θα άνοιγα τα μάτια μου, μέσ' τα δάκρυα, γελώντας, όλες οι ενσαρκώσεις θα γίνονταν καπνός και θα αχνοφαίνονταν ως που να χαθούν τελείως. Τότε θα ευχαριστούσα τους ανθρώπους του σπιτιού για την φιλοξενία και θα έπαιρνα τους δρόμους, μήπως και σε κάποιο σταυροδρόμι μπορούσα να κλείσω μια καλύτερη συμφωνία. Να γλίτωνα, έτσι, ένα δυο πρόσωπα πού ίσως πληγώνα, με την παρουσία μου και τις αγνές μου προθέσεις, στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου