cinema

Σειρά "Λ", θέση 9. Αρκετά κοντά στο πανί για να σε καταπιεί το θηρίο, αρκετά μακριά από την έξοδο για να τρέξεις να σωθείς. Στην θέση 10 κάθεται ένα αγόρι, έξι χρόνων. Κάθεται με τα γόνατα στην καρέκλα ώστε να μην τον ενοχλεί το κεφάλι της κυρίας. Δίπλα του, στην θέση 11, κάθεται ένας μαλλιάς. Από την αρχή δεν του γέμισε το μάτι. Κατά την διάρκεια της προβολής ο μαλλιάς δεν έβαζε γλώσσα μέσα του. Γέλαγε, επικροτούσε, χλεύαζε, χειροκροτούσε Έπιανε διάλογο με τους πρωταγωνιστές και το συνέχιζε με τους διπλανούς του, οι οποίοι δισανασχετούσαν. Το αγόρι ήταν έτοιμο να τον βάλει στην θέση του αλλά τελευταία στιγμή έκανε πίσω. Το παιδί, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν σοφό, κάθισε στωικά και είδε την υπόλοιπη ταινία χωρείς καμία αντίδραση προς τον ταραξία. Αυτά επιφανειακά γιατί μέσα του υπήρχε μια τρικυμία σκέψεων.

Όλα πηγάζουν από μέσα μας, σκέφτηκε. Όλη η ασκήμια τριγύρω, ακόμα και η συμπεριφορά αυτού....αυτού του άξεστου μαλλιά δίπλα μου, είναι δικό μου πρόβλημα. Βλέπω πάνω στην συμπεριφορά του την δικιά μου σεμνοτυφία και τον δικό μου επιβληθέντα καθωσπρεπισμό. Κι αυτό, συνέχισε με φόρα το παιδί, δεν το κάνω για να αυτομαστιγοθώ ίσα ίσα, αυτό που λέω είναι άκρως εγωιστικό. Μαζί με την ασχήμια, όλη η ομορφιά τριγύρω προέρχεται από μένα. Η ξανθιά δεσποινίς που μου χαμογέλασε - τι γυρεύει αυτό το μικρο αγοράκι εδώ μόνο του, δεν είναι αξιαγάπητο? - δεν είναι η προετοιμασία σπίτι της που την έκανε ωραία , είμαι εγώ. Δεν είναι ο Κουρής που παίζει καταπληκτικά σ' αυτή την ταινία, είμαι εγώ που τον βλέπω. "Τα οπωροφόρα της Αθήνας" δεν είναι απλά μια όμορφή ταινία, είμαι εγώ που μπαίνω εδώ μέσα και τους δίνω νόημα, ρίχνω το φως μου παντού και όλα λάμπουν για μένα. Ο μπουμπουνοκέφαλος δίπλα μου δεν είναι τίποτα. Είχα δίκιο οι Ρώσσοι, η ομορφιά θα μας σώσει.

Αυτά σκέφτηκε ο μικρός δίπλα μου και του έφυγαν τα νεύρα, κι έμεινα μόνος να εκνευρίζομαι με τον μαλλιά.

Καθόλου άσχημα για έναν εξάχρονο.