Βόλτες με μηχανή

Είναι από αυτές τις μέρες που σου δημιουργείτε η ανάγκη να ξεφύγεις. Καβάλα στην μηχανή προσπερνάω αυτοκίνητα. Έχω πιάσει καλό ρυθμό. Τα φανάρια με κοιτάνε με το καλό τους μάτι και με αφήνουν να περνάω. Κι όμως δυο στενά παρακάτω σταματάω. Κόσμος στους δρόμους. Διαδήλωση, σκέφτομαι. Τελικά παζάρι ήταν. Ένα παλλόμενο πολυπολιτισμικό φίδι. Μια απόληξη από κάτι ξένο, μακρινό και ιερό. Βυθίστηκα προς στιγμή για να με ξυπνήσει ένας ευτραφής έμπορας.
Μου λέει, με μια φωνή κλειστή μα δυνατή, ανεπτυγμένη για χρόνια στις αγορές, "η ζωή είναι μικρή. Σαν έτοιμος για ταξίδι. Εσύ έχεις τακτοποιήσει τις βαλίτσες σου με τα απαραίτητα, φοράς το καλό σου λευκό κουστούμι και διαπιστώνεις πως σου μένουν ακόμη δύο ώρες για την αναχώρηση. Αυτές οι δυο ώρες είναι η ζωή. Ένα καλοφτιαγμένο ψέμα. Ούτε βαλίτσες, ούτε λευκό κουστούμι, ούτε ταξίδι, ούτε προορισμός. Μόνο δύο ράθυμες, καλοκαιρινές ώρες".
Μου γυρνάει την πλάτη και συνεχίζει να πουλάει την πραμάτεια του. Παρασέρνεται από το πλήθος, που μοιάζει από στιγμή σε στιγμή ότι θα αναληφθεί στους ουρανούς. Κάνω αναστροφή και παίρνω τους δρόμους ξανά.