Ψηλά

Μπορείς να μένεις σε μια πόλη για καιρό. Χρόνια. Περπατάς τους δρόμους της τα βράδια. Τους ξέρεις απέξω. Μπορείς να βρεις την πόρτα σου με κλειστά τα μάτια Όσο κι αν έχεις πιει Μπορείς να περπατάς και να γράφεις ποιήματα μέσα στο κεφάλι σου, να ζωγραφίζεις εικόνες, και πάντα να βρίσκεσαι εκεί που σχεδίαζες να πας. Κι έρχεται η στιγμή που όλα κάθονται, όπως η σκόνη μετά από ένα βίαιο τροχαίο, κάποια στιγμή η σκόνη κάθεται. Το βραδινό φως παίρνει την απόχρωση της σέπια Όλα είναι ενοχλητικά γνωστά. Οι δρόμοι και οι διαδρομές. Οι άνθρωποι και τα αδέσποτα. Αν στην επόμενη στροφή σου έβλεπες ένα αεροπλάνο να έπεφτε πάνω σε μια πολυκατοικία και τους φλεγόμενους ένοικους να πηδάνε από τα μπαλκόνια τους, παφ στο έδαφος, δεν θα σε ξάφνιαζε. Θα ήταν αναμενόμενο Βαρετό. Αβάσταχτο.
Για μια τόσο ενοχλητική κατάσταση υπάρχουν λύσεις. Η λιγότερη επώδυνη είναι να κοιτάς ψηλά. Και δεν το εννοώ μεταφορικά, με ποιητική διάθεση. Όχι μακριά από μένα να σε κοροϊδέψω. Κοίτα ψηλά. Υπάρχει μια άλλη πόλη εκεί. Καινούργια. Κοίτα τα κτήρια, τα καλώδια, της κεραίες. Μεταξύ άλλων είναι κι αυτό σκηνοθεσία. Να κοιτάς τα ήδη γνωστά πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Δίνοντας τους μια παράταση ζωής.
Αυτή είναι μια προσωρινή λύση.