tag:blogger.com,1999:blog-79017444767488473372024-03-08T11:57:17.521-08:00Οι εξομολογήσεις μιας Χρυσής ΜετριότηταςLuckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.comBlogger45125tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-63060474670251962722011-08-20T19:09:00.001-07:002011-08-20T19:14:52.825-07:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://images4.wikia.nocookie.net/__cb20101115233444/olympians/images/archive/4/48/20101208134442!Hypnos.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 450px; height: 302px;" src="http://images4.wikia.nocookie.net/__cb20101115233444/olympians/images/archive/4/48/20101208134442!Hypnos.jpg" border="0" alt="" /></a>
<br />
<br />Και θα έρθει η στιγμή που το τελευταίο δευτερόλεπτο θα διασταλεί στην αιωνιότητα, κι ο καθένας μας θα πάρει στην αγγαλιά του την κόλαση ή τον παράδεισο που τόσο καιρό προσδοκούσεLuckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-70186395907016898532011-06-30T15:46:00.000-07:002011-06-30T16:23:44.614-07:00Ray BanΈχω ένα ζευγάρι γυαλιά ρέιμπαν, πράσινα. Είναι είκοσι χρόνων, τουλάχιστον. Τα θυμάμαι στο καντράν του αυτοκινήτου του παππού μου, δικά του ήταν, τα φόραγε μια στο τόσο, να μην τον ενοχλεί ο ήλιος όταν οδηγούσε. Και μου είχε κάνει εντύπωση από τότε, μικρό παιδί εγώ, αυτό το ζευγάρι ρέιμπαν. "Σαν των αεροπόρων" σκεφτόμουνα καθώς ο αέρας έμπαινε με χιλιόμετρα από το παράθυρο του συνοδηγού. Το άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η χρήση των γυαλιών από τον παππού μου. Γι αυτόν ήταν ένα εργαλείο. Είχε ήλιο? τα φορούσε. Όπως θα χρησιμοποιούσε ένα γαλλικό κλειδί για να σφίξει μια λασκαρισμένη βίδα. Αυτή η άγνοια του ωραίου. Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να κλείσει ένα άνοιγμα στην σκεπή του στάβλου του με έναν αναγεννησιακό πίνακα. Τίποτα πιο φυσιολογικό γι αυτόν. Μεγαλειώδης απλότητα. Λες και στην θέση του οδηγού καθόταν ένας άνθρωπος σμιλευμένος από συμπαγή πέτρα. Ατόφιος. Αληθινός. Βαρύς. Τόσο βαρύς που αν αφηνόταν για μια στιγμή θα τρύπαγε το πάτωμα του αυτοκινήτου, θα τρύπαγε την γη, θα έφτανε στο κέντρο της και θα ανατιναζόμασταν όλοι μαζί στο διάστημα. Στην απόλυτη ησυχία. Την ατόφια. Την αληθινή. Την βαριά. Και 'γω να επιπλέω στο κενό φορώντας τα πράσινα ρέιμπαν.<br />Είκοσι χρόνια μετά, τα γυαλιά είναι δικά μου. Όπως και ό,τι άλλο εργαλείο του είχε απομείνει. Τα έχω ακουμπισμένα στο γραφείο μου. Μερικοί μου ζητάνε να τα φορέσω, μου λένε πως μου πάνε, αν και παλιά. Παρόλα αυτά δεν τα φοράω. Τα 'χω ακουμπισμένα εκεί, δίπλα σε μολύβια και βιβλία, κι αν τύχει και κάποια ακτίνα του ήλιου περάσει από το παράθυρο και έρθει να ζεστάνει το πρόσωπο μου. Τότε με χαρά χρησιμοποιώ τα γυαλιά, για δύο τρία λεπτά μέχρι να αλλάξει γωνία αυτή η ακτίνα. Η ατόφια, η αληθινή , η βαριά...Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-57875801458685403642011-03-09T15:30:00.000-08:002011-03-10T15:18:56.504-08:00Τα σιγανα ποταμάκια! (Π.Σ. फतव )"..Πως να σου δώσω να καταλάβεις?...Ζούμε σε ένα σπίτι. Ωραία? Όλοι μαζί. Έχουμε τους χώρους μας, όχι αυτό που θα θέλαμε αλλά προσπαθούμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Το σπίτι μοιάζει φοβερό, πανέμορφο. Έχει βιβλιοθήκη αν θες να διαβάζεις, έχει κουζίνα με όλα τα κομφόρ για να εξαντλήσεις την δημιουργικότητα σου, δωμάτιο για παιχνίδια, κρεβατοκάμαρα για "παιχνίδια"...Υπόγειο για τα εργαλεία σου. Σοφίτα για ξεχασμένα αντικείμενα άλλων εποχών που θα σου δίνουν χαρά, να τα ξανά ανακαλύπτεις, να τα δείχνεις σε φίλους, στα παιδιά σου, να τα ανακαλύπτουν τα παιδιά σου που θα παίζουν εκεί. Παλιές φωτογραφίες, ραδιόφωνα με πρωτεύουσες στο καντράν. Κήπο! Θα έχει κήπο με γκαζόν αυτό το σπίτι. Και αυτόματο ποτιστικό. Πες ένα δωμάτιο κι αυτό το σπίτι θα το είχε. Ζεστό το χειμώνα, δροσερό το καλοκαίρι....Αυτό το σπίτι έχει ακόμα μια πόρτα. Τι πόρτα δηλαδή...Πορτούλα. Δεν δίνουμε τόση σημασία. Τι να έχει μέσα? Ένα, δυο πράγματα που δεν τα θέλουμε μέσα στα πόδια μας. Που να τα βάλεις? Δεν ταιριάζουν σε κανένα δωμάτιο. Γι' αυτό υπάρχει αυτή η μικρή πορτούλα. Το καλύτερο όλων με αυτή την πόρτα είναι πως δεν χρειάζεσαι να την κρύψεις. Καμιά δραματική σκηνή. Κανείς δεν θα σου πει "Τι είναι πίσω από αυτή την πόρτα?". Κι όχι επειδή είναι μικρή, και δίφυλλη πόρτα κάστρου να ήτανε, πάλι κανείς δεν θα της έδινε σημασία. Αν μόνος σου πήγαινες και τους έλεγες "Ξέρετε τι έχω πίσω από αυτή την πόρτα?" αυτοί αμέσως θα γύρναγαν την κουβέντα αλλού, π.χ. "που τις αγόρασες αυτές τις μπότες, θα θελα να πάρω κι εγώ ένα ζευγάρι". Όσο κι αν επέμενες, που δεν θα το έκανες έτσι κι αλλιώς, λέμε τώρα, έτσι κι αν επέμενες το ίδιο τροπάρι πάντα.<br /><br />Αλλά και γιατί να γίνει τόσο λόγος για μια τόση δα πορτούλα θα μου πεις και στο λέω κι εγώ. Εγώ μαζί σου. Τι κρύβει πίσω της αυτή η πόρτα? Θα σου πω και γι' αυτό. Κρύβει ένα ποτάμι. Το πιο βαρετό, χλιαρό ποτάμι. Το κοιτάς και λες πάει, τέρμα αυτό ήτανε δεν κυλάει άλλο, το νερό σταμάτησε. Κι από βάθος τίποτα, μισό δάχτυλο. Θλιβερό θέαμα. Και ποιός να θέλει να πιάσει κουβέντα για ένα τέτοιο θέαμα. Θα του μαυρίσει η ψυχή. <br /><br />Αλλά να, σήμερα που καθόμουν στο γραφείο μου, μπροστά από τον υπολογιστή, βρήκα μια γόμα, από αυτές που αγοράζουν στα παιδιά το φθινόπωρο πριν το σχολείο. Χρησιμοποιημένη και παλιά. Είχε μείνει ένα μουτζουρωμένο κομματάκι πια. Πόσες κακοδιατυπομένες ιδέες να είχε ρουφήξει αυτή η γόμα και πόσες πραγματικά άξιζαν να ακουστούν και τις έσβησε μια για πάντα, στην λήθη, αναρωτήθηκα. Τις σβήνει ή μήπως τις κρατάει ακόμα μέσα της, συνέχισα. Την πείρα στα χέρια μου, την μύρισα, δεν ντρέπομαι να σου πω πως την δάγκωσα κιόλας. Έπειτα πείρα ένα στυλό και ζωγράφισα πάνω της ένα αστεράκι. Η αλήθεια είναι πως το αστεράκι υπήρχε ήδη εκεί απλά εγώ το πάτησα από πάνω με τον στυλό. Και ξέρεις τι ένιωσα εκείνη την στιγμή ρε γαμώτο? Αυτό το ποταμάκι που σου έλεγα πριν, πίσω από την πόρτα? Ε, αυτό το ποταμάκι παίζει να είναι και χείμαρρος, και κάποια μέρα να μας πάρει όλους κάτω..."Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-89871869648251214772011-02-27T03:48:00.000-08:002011-02-27T04:10:21.580-08:00Η καινούργια μου φίληΗ φίλη μου έχει τα μάτια της κλειστά. Πότε, πότε ρίχνει καμιά ματιά, με το ένας της μάτι όμως. Μερικές φορές αυτό το βλέμμα συνοδεύεται κι από το σήκωμα του φρυδιού. Η φίλη μου είναι αληθινή, κλαίει μόνο από ανάγκη, δεν έχει λόγο να κοροϊδέψει κανέναν. Η φίλη μου είναι εξωγήινος. Όλοι μου λένε πως βγήκε από την κοιλιά μια άλλης κοπέλας, αλλά εγώ κρατώ τις επιφυλάξεις μου. Δηλαδή και έτσι να είναι τα πράγματα, η φίλη μου ήρθε από αλλού. Ένα φρούτο πού έπεσε από ψηλά, έξω από την γη, μπήκε σε τροχιά, προβλημάτισε τους αστρονόμους ανά τον κόσμο και προσγειώθηκε στην αγκαλιά της μητέρας της στο Θριάσιο, στην Ελευσίνα. Ακόμα ένα μυστήριο για την περιοχή.<br />Για να δούμε το Κατερινιό, η καινούργια μου φίλη, θα μας ανοίξει τα μάτια?Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-88235035384688381092011-02-07T15:59:00.000-08:002011-02-14T12:51:38.740-08:00AlphabetLuckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-29099812373611243432011-01-24T13:36:00.000-08:002011-01-24T13:37:11.211-08:00Μονόλογος(Καθιστός σε δημόσια τουαλέτα)<br />”…Κι όταν με καλέσουν στην συνέντευξη τύπου εγώ θα πω όχι, θα πω πως θα μιλήσω μόνο στην Μαρία Καρχιλάκη. Θα τους αφήσω δύο μέρες να περιμένουν βέβαια. Τίποτα δεν θα λειτουργεί αυτές τις δύο μέρες, όλος ο κόσμος θα περιμένει την απάντηση μου. Θα τους την δώσω αργά το βράδυ, εκεί που κανείς δεν θα το περιμένει… Τα φλας θα αστράφτουν αλλά δεν θα μπορούν να καλύψουν την λάμψη μου. Η Μαρία θα με υποδεχτεί στο δρόμο, όπως δεν έχει κάνει για κανέναν και θα με κοιτάει με αυτό το βλέμμα, αυτό το.. με το υπονοούμενο, όλοι θα ξέρουν και θα χαίρονται για μένα σαν να είναι στην θέση μου… Και θα πέφτουν ασταμάτητα οι ερωτήσεις, σωστό πολυβόλο η Μαρία, αλλά εγώ ήρεμος, ψύχραιμος, όμορφος. Εγώ πάντα κύριος. Κι ο κόσμος δεν θα κουράζεται όσες ώρες κι αν περνούν, όλοι θα θέλουν να με γνωρίσουν, να αποκαλύψουν τι βρίσκεται από πίσω μου, τι είναι αυτό που με κάνει τόσο υπέροχο. Αλλά εγώ στρείδι σωστό. Σφίγγα. Με ένα χαμόγελο εδώ, μια κουβέντα εκεί, θα μεγαλώνω το μυστήριο. Το μαρτύριο… Όταν θα μιλάμε για τα παιδικά μου χρόνια, όλοι θα γελάνε με τις χαρές μου, τα παιχνίδια μου, θα κλαίνε με τις λύπες μου, θα χτυπιούνται κάτω, θα βρίζουν και θα καταριούνται όσους με κορόιδευαν και με βάραγαν στο σχολείο, θα αγαπήσουν τις γιαγιάδες μου, θα ξεχάσουν τις δικές τους… Στις διαφημίσεις, εντάξει πρέπει να έχει και διαφημίσεις, τηλεόραση είναι. Στις διαφημίσεις τόσο πιο πολύ θα τους ανοίγει η όρεξη, θα θέλουν να με φάνε όχι από ζήλια από αγάπη. Εντάξει, λίγοι από ζήλια. Να, η κυρία Φρόσω από κάτω για παράδειγμα… Κι όταν έρθει η ώρα για την ερώτηση της βραδιάς, όλοι θα ναι ιδρωμένοι, εγώ βόρειος πόλος, με χαμόγελο. Μεγάλη ένταση κι ο χρόνος θα πηγαίνει αργά σαν ταινία, σίγουρα θα έχουμε και θανάτους, τίποτα γεροντάκια, να κρατήσω κι ένα λεπτό σιγή. Θα με ρωτήσει η Μαρία, την ερώτηση της βραδιάς… ”Ποιος πραγματικά είσαι Γιάννη?“. Όλοι καρφωμένοι στις τηλεοράσεις. Θα έχει τέτοια ησυχία που όλοι θα ακούν τις καρδιές τους. Φοβερά πράγματα. Τότε θα μιλήσω και θα πω… ”Δυστυχώς Μαρία, δεν ανήκω στο δικό σας πλανητικό σύστημα, είμαι από αλλού. Είμαι ένα περίεργο αστέρι“. Και θα εξαφανιστώ, δια μαγείας! Τέτοια πλάκα δεν θα έχουν ξαναπάθει στην ζωή τους. Και φθηνά την γλύτωσαν. Θα μπορούσα να παίξω την φλογέρα μου και να πνιγούμε όλοι μαζί στο ποτάμι, θα με ακολουθούσαν. Σαν τον τύπο στο παραμύθι. Εγώ όμως απλά θα εξαφανιζόμουν. Μπροστά στις κάμερες. Και τα λόγια μου, τα τελευταία, θα ήταν το μόνο που θα άφηνα πίσω. Θα τα έγραφαν σε τοίχους, σε μπλουζάκια, σε εσώρουχα, παντού, για να ξεπεράσουν την απώλεια. Θα έγραφαν. «Είμαι από αλλού». Και θα κοίταγαν κάθε βράδυ τον ουρανό.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-43714472826584990442010-12-25T08:29:00.000-08:002010-12-26T18:03:28.951-08:00Παράδοξο φορτηγαντζήΣτην κεντρική κρεαταγορά του Ρέντη, νύχτα ακόμα, καθόμουν με τον Μάνθο τον φορτηγαντζή, για ένα διάλειμμα ανάμεσα στα φορτώματα. Με το τσιγάρο αυτός, το νεράκι μου εγώ.<br />"Το πρόβλημα μου Λάκη" μου είπε ο Μάνθος διακόπτοντας την πρόταση του με μια ευμεγέθης ρουφηξιά καπνού, "είναι το εξής. Οι γυναίκες που μου αρέσουν, μ' αρέσουν, κατά κύριο λόγο, για την αισθητική τους. Τον τρόπο δηλαδή που αντιλαμβάνονται τον κόσμο και την ομορφιά του, αλλά και για τα συμπαραγόμενα μεταξύ αυτού, του τρόπου, και της σκέψης τους".<br />"Το πρόβλημα λοιπόν Λάκη" συνέχισε ο Μάνθος με την Κερατσινιότικη προφορά του, "είναι ότι μια γυναίκα που θα της άρεσα, σίγουρα δεν θα είχε καλή αισθητική. Κοίτα με!". <br />Τον κοίταξα. Για μια στιγμή νόμιζα πως περίμενε να του πω κάτι, μια γνωμάτευση. Αλλά συνέχισε την σκέψη του, βγαζοντας με από την δύσκολη θέση. "Μια γυναίκα που ναι μαζί μου Λάκη, είτε είναι ειλικρινής, μα μπάζο αισθητικά, είτε αισθητικά "σωστή", μα ψεύτικη μαζί μου. Με δεύτερες και τρίτες σκέψεις απο πίσω. Με νιώθεις?". Προσπαθούσα.<br /><br />"Είμαι σε τέλμα" είπε ο Μάνθος και φύσηξε ένα ντουμάνι καπνού ψηλά. Ακούσαμε το σφύριγμα που μας καλούσε για δουλειά. "Πάμε?" ρώτησα τον Μάνθο. "Και δεν πάμε..". Κι έσβησε το τσιγάρο με την μπότα του.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-73526195593313192932010-11-12T03:27:00.000-08:002010-11-12T06:09:38.200-08:00ΕλευθερίαΓια μια στιγμή νόμισα πως συνάντησα την Ελευθερία χθες. <br /><br />Ήμουν με την μηχανή, γύριζα από δουλειές, βράδυ. Μια διαδρομή που την κάνω πια και με κλειστά τα μάτια. Εκει σε ένα από τα τελευταία φανάρια, σε ένα κόκκινο, είπα να μην σταματήσω. Τόσα χρόνια την ίδια διαδρομή θα άναβε. Λίγο σεβασμό από την πόλη μου ζητούσα. Άνοιξα το γκάζι. Το φανάρι κόκκινο. Ένιωσα άβολα, ένιωσα ωραία. Σαν να είχα γευτεί την κουτάλια ενός γλυκού που δεν μου άξιζε. Η ομορφιά όλου του κόσμου, μα και ένα αγκάθι μέσα στο στομάχι μου. Και λίγο πριν τον τερματισμό την είδα.<br /><br />Είχα να την δω από το σχολείο. Δεν μπορούσες να πεις αν ήταν όμορφη ή άσχημη, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Η Ελευθερία ήταν από αυτούς τους ανθρώπους, τους αληθινούς στην καρδιά. Έσπαζες σαν καθρέφτης δίπλα της. Ήταν αυτή όμως? Ο παιδικός μου έρωτας? <br /><br />Συνέχισε ο καθένας μας την αντίθετη πορεία του. Το φανάρι πια 8α είχε γίνει πράσινο. Στους καθρέφτες το είδωλο της κοπέλας μίκρυνε, ως που χάθηκε τελείως. Όλη η ομορφιά του κόσμου εξαφανίστηκε από το στομάχι μου και το αγκάθι συρρικνώθηκε τόσο ώστε να κάνει απλά διακριτική την παρουσία του. Είδα το φως του επόμενου φαναριού από μακριά. Πορτοκαλί. Κόκκινο. Μια κουκιδίτσα. Είχε βάλει παγωνιά. Αύριο θα είναι χάλια ο καιρός, σκέφτηκα.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-84484731875104407462010-11-05T04:20:00.000-07:002010-11-05T05:39:58.993-07:00Bugs JumpΟ Έλμερ κυνηγάει τον Μπαγκς (Vags) με ένα μαχαίρι. Το κυνηγητό αντιστρέφεται, ο Μπαγκς τώρα κρατάει τσεκούρι. Ο Έλμερ τραβάει πιστόλι, ο Μπαγκς καραμπίνα, ο Έλμερ κανόνι, ο Μπαγκς μεγαλύτερο κανόνι. Το κυνηγητό στρέφεται μια αριστερά, μια δεξιά. Η ένταση μεγαλώνει, όλο και πιο γρήγορα αλλάζουν όπλα, αλλάζουν την ροή, αλλάζουν τις ισορροπίες. Θα μπορούσε να είναι εφιάλτης ή μαρτύριο στην κόλαση, δίχως τέλος, αν δεν ήταν ένα φοβερό γκαγκ από τον "Κουρέα της Σεβίλης", αν δεν κάνω λάθος. Και γι' αυτό θα έρθει η λύση, ένα άλμα της λογικής. Ένα μπουκέτο λουλούδια, από τον Μπαγκς φυσικά. O Έλμερ σοκάρεται, μαλακώνει, ντρέπεται, δακρύζει. Χέρι, χέρι οδηγούνται στην εκκλησία για να παντρευτούν υπό τους ήχους του γαμήλιου εμβατηρίου του Μέντελσον. <br /><br />Υπονόμευση της πραγματικότητας, άλματα λογικής σε αντίθεση με το αίτιο-αιτιατό του απολιθωμένου και κοντόφθαλμου "οφθαλμός αντί οφθαλμού", μια βαλβίδα ασφαλείας ώστε να μην καταρεύσει το σύστημα, τρέλα, σουρεαλισμός.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-44426286879578219912010-10-21T05:57:00.000-07:002010-10-21T06:13:14.471-07:00"Μαχαιροβγάλτης" του Γιάννη ΟικονομίδηΚινηματογράφος στα μεγάλα του. Ο Οικονομίδης απαγκιστρώθηκε από την φόρμα της λεκτικής βίας, ως ένα βαθμό, που είχε στις προηγούμενες ταινίες του για να διοχετεύσει αυτήν την ενέργεια, στις σιωπές και τις παύσεις των ηθοποιών του, στα αντικείμενα που συνθέτουν τα κάδρα του, στο ασπρόμαυρο της φωτογραφίας του. Οι ερμηνείες των ηθοποιών άψογες, πρώτος μεταξύ ίσων ο Μουρίκης. Η ταινία γάμησε με λίγα λόγια, θα την 3αναδώ.<br /><br />Η έγχρωμη σεκάνς, με τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων εκεί (πρώτη φορά σε ταινία του Οικονομίδη, νομίζω) ήταν τόσο απαραίτητη. Κι αυτή η ματωμένη σημαία.... RESPEKTLuckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-28166625089111026322010-10-18T15:55:00.000-07:002010-10-18T16:32:15.651-07:00"Μάγος"Μικρο με είχαν μαλώσει. Κάτι δεν είχα κάνει καλά στο σχολείο. Και η χοντράδα των ανθρώπων για το καλό το δικό μου - για το καλό το δικό τους ? - με είχε ταρακουνήσει. "Θα σου αγοράσουμε μια φλογέρα να γίνεις τσοπάνης, να βόσκεις πρόβατα". Ακόμα και τώρα με τρομάζει. Πέρασε μέσα μου σαν ιός και με δηλητηρίασε. Αυτή η προοπτική.<br /><br />Δεν είναι πως δεν θα πέρναγα καλά σαν τσοπάνης, εδώ που τα λέμε. Κοντά στην φύση, κοντά στα μυστικά της,με τον καθαρό μου τον αέρα και τα ζώα, την φλογέρα μου που δεν 8α χρειαζόταν να αγοράσω, θα μου την είχαν αγορασμένη άλλοι για μένα. Όλα αυτά ήταν καλά. <br /><br />Το πρόβλημα, όμως, που μου δημιούργησαν οι στυλοβάτες του χαρακτήρα μου ήταν η ιδέα πως όλοι έπρεπε να γίνουν κάτι. Κάτι πολύ συγκεκριμένο. Σαν από μια μεγάλη λίστα από ιδιότητες όπου το μόνο σίγουρο, και το μεταφέρω κι εγώ εδώ, ήταν η τελευταία της πρόταση. "Βοσκός (δώρο η φλογέρα)".<br /><br />Αυτό ήταν που με είχε στεναχώρησει κατά βάθος εκείνο το πρωινό. Και δώστου κλάμα με αναφιλητά. Αυτή η προοπτική του περιορισμού. Του συγκεκριμένου. Εις τους αιώνας των αιώνων.... Αμήν....<br /><br />Όταν με είχαν ρωτήσει πρώτη φορα, στο σχολείο, τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω είχα πεί μάγος.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-71067497760029351542010-10-11T04:05:00.000-07:002010-10-11T04:09:51.474-07:00Αγγελίες Νο.2Ζητείται μήνυμα για να μεταφερθεί οπουδήποτε, σε οποιοδήποτε, από εθισμένο επικοινωνιακά άτομο. Τηλ.***********Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-23071354588487717692010-09-25T15:59:00.000-07:002010-10-08T15:35:35.169-07:00cinemaΣειρά "Λ", θέση 9. Αρκετά κοντά στο πανί για να σε καταπιεί το θηρίο, αρκετά μακριά από την έξοδο για να τρέξεις να σωθείς. Στην θέση 10 κάθεται ένα αγόρι, έξι χρόνων. Κάθεται με τα γόνατα στην καρέκλα ώστε να μην τον ενοχλεί το κεφάλι της κυρίας. Δίπλα του, στην θέση 11, κάθεται ένας μαλλιάς. Από την αρχή δεν του γέμισε το μάτι. Κατά την διάρκεια της προβολής ο μαλλιάς δεν έβαζε γλώσσα μέσα του. Γέλαγε, επικροτούσε, χλεύαζε, χειροκροτούσε Έπιανε διάλογο με τους πρωταγωνιστές και το συνέχιζε με τους διπλανούς του, οι οποίοι δισανασχετούσαν. Το αγόρι ήταν έτοιμο να τον βάλει στην θέση του αλλά τελευταία στιγμή έκανε πίσω. Το παιδί, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν σοφό, κάθισε στωικά και είδε την υπόλοιπη ταινία χωρείς καμία αντίδραση προς τον ταραξία. Αυτά επιφανειακά γιατί μέσα του υπήρχε μια τρικυμία σκέψεων.<br /><br />Όλα πηγάζουν από μέσα μας, σκέφτηκε. Όλη η ασκήμια τριγύρω, ακόμα και η συμπεριφορά αυτού....αυτού του άξεστου μαλλιά δίπλα μου, είναι δικό μου πρόβλημα. Βλέπω πάνω στην συμπεριφορά του την δικιά μου σεμνοτυφία και τον δικό μου επιβληθέντα καθωσπρεπισμό. Κι αυτό, συνέχισε με φόρα το παιδί, δεν το κάνω για να αυτομαστιγοθώ ίσα ίσα, αυτό που λέω είναι άκρως εγωιστικό. Μαζί με την ασχήμια, όλη η ομορφιά τριγύρω προέρχεται από μένα. Η ξανθιά δεσποινίς που μου χαμογέλασε - τι γυρεύει αυτό το μικρο αγοράκι εδώ μόνο του, δεν είναι αξιαγάπητο? - δεν είναι η προετοιμασία σπίτι της που την έκανε ωραία , είμαι εγώ. Δεν είναι ο Κουρής που παίζει καταπληκτικά σ' αυτή την ταινία, είμαι εγώ που τον βλέπω. "Τα οπωροφόρα της Αθήνας" δεν είναι απλά μια όμορφή ταινία, είμαι εγώ που μπαίνω εδώ μέσα και τους δίνω νόημα, ρίχνω το φως μου παντού και όλα λάμπουν για μένα. Ο μπουμπουνοκέφαλος δίπλα μου δεν είναι τίποτα. Είχα δίκιο οι Ρώσσοι, η ομορφιά θα μας σώσει. <br /><br />Αυτά σκέφτηκε ο μικρός δίπλα μου και του έφυγαν τα νεύρα, κι έμεινα μόνος να εκνευρίζομαι με τον μαλλιά.<br /><br />Καθόλου άσχημα για έναν εξάχρονο.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-5519240269497823522010-09-12T14:48:00.000-07:002010-09-16T04:28:47.996-07:00Δυο σχόλιαΔυο σχόλια για το πολύ ενδιαφέρον βίντεο-ομιλία του Παντελή Γιαννουλάκη (δες εδώ, http://video.google.com/videoplay?docid=-7382245658210824540#). <br /><br />Αναφέρεται, λοιπόν, στην ομιλία ότι στο μεταίχμιο της ανακάλυψης της γραφής από τους διάφορους λαούς αμφισβητήθηκε η αξία της από τους φορείς της προφορικής παράδοσης. Πίστευαν, μεταξύ άλλων, πως η γραφή θα εξασθένιζε την μνήμη και θα μας έκανε τεμπέληδες. Κέλτες βάρδοι, Αιγύπτιοι (αναφέρεται μια μυθική συνομιλία του Θωθ), νομίζω πως κι ο Σωκράτης είχε παρόμοια άποψη. Το αντεπιχείρημα του ομιλητή, μέσα από μια διασκεδαστική ιστορία, ήταν πως ακόμα και ένα τέτοιο επιχείρημα, κατά της γραφής, έχει φτάσει σε μας μέσα από τα βιβλία και την γραφή που απορρίπτει. Μου αρέσει σαν ιδέα, την βρήκα απλή κι όμορφη, αλλά νομίζω πως πρόκειται περί σοφιστείας. Απαντά στον συνομιλητή που υποστηρίζει αυτή την θέση, αλλά όχι στην ουσία του ζητήματος.<br /><br />Υπάρχει ζήτημα? Σίγουρα υπήρχε τότε. Τώρα δεν νομίζω. Είμαστε οι επιλογές μας. Κι αν υποθέσουμε πως επιλέξαμε λάθος, ε, δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα (σοφιστεία #1). Άλλωστε η επιλογή της γραφής δεν απαγόρευε την συνέχιση της προφορικής παράδοσης. Κι όσον αφορά την μνήμη, η τέχνη της μνημονικής, για παράδειγμα, σταμάτησε πρόσφατα σε σχέση με την ανακάλυψη της γραφής (όχι της τυπογραφίας). Επίσης έχει ενδιαφέρον ότι πρόκειται για μια ομιλία (προφορική παράδοση)για τα βιβλία. Συνειρμικά η αντιστροφή της θα μπορούσε να είναι το Fahreneit 451 του Bradbury.<br /><br />Το δεύτερο σχόλιο. Στην ίδια ομιλία γίνεται εκτενής αναφορά σε έργα και βιβλία τα όποια έχουν χαθεί, με πλήθος τίτλων, και την ατυχία για εμάς που δεν μπορούμε να τα διαβάσουμε. Λέω εγώ τώρα. Θα ήθελα πολύ να διάβαζα το βιβλίο του Αριστοτέλη για την κωμωδία, αλλά το ότι χάθηκε δεν σημαίνει πως δεν γράφτηκαν κωμωδίες μετέπειτα (σοφιστεία #2). Τα βιβλία γράφονται, διαβάζονται, επηρεάζουν, ώστε κάποια στιγμή να γραφτεί ένα βιβλίο εκ νέου. Είναι μια τεράστια διαδικασία, ένα ολόκληρο δίκτυο, στην οποία η απώλεια ενός βιβλίου είναι πολύ μικρή. Ατυχής, αλλά υγιές ως προς το σύστημα, όχι ως προς τον τρόπο που χάθηκε (π.χ. βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας). Όλα τα στοιχεία ενός βιβλίου είτε είναι πληροφορίες, γνώσεις είτε είναι αισθητικά, έχουν διοχετευτεί σ' αυτό το δίκτυο. Έχουμε πλήρη άγνοια για το τι πραγματικά θα έπρεπε να μας στεναχωρούσε, η απώλεια ενός βιβλίου ή ενός άλλου που δεν διαβάστηκε ποτέ, κι αν ναι ποιο είναι αυτό? Πλήρης άγνοια.<br /><br />Κάποια στιγμή μέσα στον χρόνο όλα θα ξαναγραφτούν. Τίποτα δεν χάνεται.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-56165919733464743682010-09-10T05:21:00.000-07:002010-09-10T05:36:12.839-07:00bullshitting"Πρέπει να σαι χαρούμενος". Και μόνο η ύπαρξη του "πρέπει", ασχέτως με τον χαρακτήρα του ατόμου που απευθύνεται, αποφορτίζει το επίθετο. Μας προτρέπει για κάτι , αλλά σίγουρα όχι για αυτό που θα ήθελε. Ας ψάξουμε για τις λέξεις οι οποίες θα μας δείχνουν ένα άλλο δρόμο, ίσως όχι πιο σωστό αλλά διαφορετικό σίγουρα. Εμπρός λοιπόν για μια χαρά που δεν θα επιβάλλεται, δεν θα είναι αναγκαία, αλλά θα αναβλύζει σαν πηγή μέσα από βράχους. Κι όλοι θα λένε, "τι ωραία εικόνα". Και θα σκύβουν να πιουν, όχι επειδή δίψασαν, αλλά για χάρη της ομορφιάς.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-799103022677867382010-09-07T16:02:00.000-07:002010-09-07T16:51:20.248-07:00in HellΘα θελα να γνώριζα τις προηγούμενες ενσαρκώσεις μου. Θα καθόμασταν σε ένα τραπέζι, σε ένα από αυτά τα ωραία Σικελικά σπίτια, με τις μυρωδάτες βεράντες. Ένα φθινοπωρινό μεσημέρι. Γκρίζο. Θα κρυβόμασταν όλοι μας πίσω από ένα χαμόγελο, που ταυτόχρονα θα ήταν και η ειλικρινέστερη επιβεβαίωση της ενοχής μας. Θα σερβίριζε ο ένας τον άλλο τα φρούτα και το τοπικό κρασί. Στην κεφαλή του τραπεζιού θα καθόμουν Εγώ. Και κάθε φορά, διαφορετικό Εγώ. Γιατί το κείμενο αυτό γραφόταν και θα γράφεται, από άλλον κάθε φορά μα στην ουσία από τον ίδιο.<br /><br />Και θα παρακαλούσα τους συνδαιτυμόνες μου να μου λέγαν την ιστορία τους, για τις συμφωνίες που υπέγραψαν και βασανίζουν τώρα εμένα. Τα κρίματα τους που σαν βαρίδια με κρατάνε στο βυθό. Λες και δεν ήξεραν πως δεν πρέπει να αφήνεις μαύρους σκύλους να περνάνε το κατώφλι σου. Κι όσο εγώ θα έκλαιγα και θα κατηγορούσα, κατεβάζοντας το κρασί με μεγάλες γουλιές, θα έφερνα στο νου μου δυο τρία πρόσωπα. Τόσο αγαπημένα. Που τα πλήγωσα τόσο πολύ. Που τ' απαρνήθηκα. Τα έδιωξα ή έφυγα εγώ μακριά. Τίποτα πιο διασκεδαστικό από τις αδυναμίες μας.<br /> <br />Κι όπως θα άνοιγα τα μάτια μου, μέσ' τα δάκρυα, γελώντας, όλες οι ενσαρκώσεις θα γίνονταν καπνός και θα αχνοφαίνονταν ως που να χαθούν τελείως. Τότε θα ευχαριστούσα τους ανθρώπους του σπιτιού για την φιλοξενία και θα έπαιρνα τους δρόμους, μήπως και σε κάποιο σταυροδρόμι μπορούσα να κλείσω μια καλύτερη συμφωνία. Να γλίτωνα, έτσι, ένα δυο πρόσωπα πού ίσως πληγώνα, με την παρουσία μου και τις αγνές μου προθέσεις, στο μέλλον.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-6699297451573379542010-08-23T07:25:00.000-07:002010-08-23T09:08:18.386-07:00ΚυριακέςΠρωί <br /><br />"Τις Κυριακές πρέπει να κάθεσαι κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι σου, να περιμένεις να περάσει η μέρα, τρέμοντας για το κακό που μπορεί να σε βρει. Κύματα βαριεστημένης κουταμάρας θα σε πετάξουν σε κάποιο χαντάκι, αν δεν προσέξεις". Παίρνει μια δυο ανάσες. <br />"Κυριακή, η μαύρη τρύπα μες την εβδομάδα".<br /><br />Μεσημέρι<br /><br />"Το πότισμα των λουλουδιών. Σε φέρνει κοντά. Στην Γη. Ο χρόνος κυλά αργά. Πιάνεις του ρυθμούς των φυτών. Γίνεσαι παιδί. Βλέπεις τα μικρά πράγματα. Τον χείμαρρο που ποτίζει τα δέντρα, τις φουσκάλες του νερού -ζωές δευτερολέπτων-, το αναζωγονημένο χώμα. Όλα είναι ζωντανά εκεί κάτω, σε αντίθεση με εδώ πάνω. Με εδώ μέσα!", δείχνει το κεφάλι του. "Κυριακή, ο πιο καθαρός καθρέφτης".<br /><br />Βράδυ<br /><br />"Λόγια, λόγια, λόγια. Χλιαρά, ζεσταίνουν το κορμί. Λόγια, κούφια. Να κρυφτείς μέσα τους. Λόγια, του αέρα. Να σε δροσίζουν. Λόγια, όλων των ειδών. Εκτός από αυτών που θέλουμε, που θέλετε, που θέλω να ακούσω". Σβήνει το φως.<br />"Κυριακή, η αγαπημένη μέρα του εχθρού μου".Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-5659428295461121852010-08-15T16:41:00.001-07:002010-08-15T16:41:59.813-07:00pastpastpastUntitle 8<br /><br /><br />So, the world is full of poetry, i bet you knew that, i didnt<br />it's all around the city, on the roads, in the sky above our roofs<br />inside our houses, between your clean underwear at the first drawer of your closet<br />But i bet you knew that, i didnt<br /><br /><br />So, i hit a taxi this morning and there's a man next to the driver<br />an old one,passenger too, i think, and he kept speaking<br />and the road has so many cars and sounds,<br />great harmony for his melody, as he said<br />and he kept speaking<br /><br /><br />He turns and says to me:<br />"The moments before an accident" and points his finger "but before the fear come<br />The autumn, with the cold that arrives unexpected every time<br />The fails, that become giants, because you take yourself too serious<br />The dead ends, that you break your face, like a driving dummy<br />and you, with bruises and broken teeth, smiling<br />You re alive and wondering " I'm truly beautiful?""<br /><br />So i left the track with headache<br />and thinking that the world is full of poetry<br />and thinking that you knew that too<br />but i didn't<br />So motherfucking bad poetryLuckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-70438353188027000442010-08-04T15:42:00.000-07:002010-08-04T16:14:16.234-07:00Βόλτες με μηχανήΕίναι από αυτές τις μέρες που σου δημιουργείτε η ανάγκη να ξεφύγεις. Καβάλα στην μηχανή προσπερνάω αυτοκίνητα. Έχω πιάσει καλό ρυθμό. Τα φανάρια με κοιτάνε με το καλό τους μάτι και με αφήνουν να περνάω. Κι όμως δυο στενά παρακάτω σταματάω. Κόσμος στους δρόμους. Διαδήλωση, σκέφτομαι. Τελικά παζάρι ήταν. Ένα παλλόμενο πολυπολιτισμικό φίδι. Μια απόληξη από κάτι ξένο, μακρινό και ιερό. Βυθίστηκα προς στιγμή για να με ξυπνήσει ένας ευτραφής έμπορας.<br />Μου λέει, με μια φωνή κλειστή μα δυνατή, ανεπτυγμένη για χρόνια στις αγορές, "η ζωή είναι μικρή. Σαν έτοιμος για ταξίδι. Εσύ έχεις τακτοποιήσει τις βαλίτσες σου με τα απαραίτητα, φοράς το καλό σου λευκό κουστούμι και διαπιστώνεις πως σου μένουν ακόμη δύο ώρες για την αναχώρηση. Αυτές οι δυο ώρες είναι η ζωή. Ένα καλοφτιαγμένο ψέμα. Ούτε βαλίτσες, ούτε λευκό κουστούμι, ούτε ταξίδι, ούτε προορισμός. Μόνο δύο ράθυμες, καλοκαιρινές ώρες".<br />Μου γυρνάει την πλάτη και συνεχίζει να πουλάει την πραμάτεια του. Παρασέρνεται από το πλήθος, που μοιάζει από στιγμή σε στιγμή ότι θα αναληφθεί στους ουρανούς. Κάνω αναστροφή και παίρνω τους δρόμους ξανά.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-43926632488348398012010-07-29T16:56:00.000-07:002010-07-30T05:00:00.068-07:00ΨηλάΜπορείς να μένεις σε μια πόλη για καιρό. Χρόνια. Περπατάς τους δρόμους της τα βράδια. Τους ξέρεις απέξω. Μπορείς να βρεις την πόρτα σου με κλειστά τα μάτια Όσο κι αν έχεις πιει Μπορείς να περπατάς και να γράφεις ποιήματα μέσα στο κεφάλι σου, να ζωγραφίζεις εικόνες, και πάντα να βρίσκεσαι εκεί που σχεδίαζες να πας. Κι έρχεται η στιγμή που όλα κάθονται, όπως η σκόνη μετά από ένα βίαιο τροχαίο, κάποια στιγμή η σκόνη κάθεται. Το βραδινό φως παίρνει την απόχρωση της σέπια Όλα είναι ενοχλητικά γνωστά. Οι δρόμοι και οι διαδρομές. Οι άνθρωποι και τα αδέσποτα. Αν στην επόμενη στροφή σου έβλεπες ένα αεροπλάνο να έπεφτε πάνω σε μια πολυκατοικία και τους φλεγόμενους ένοικους να πηδάνε από τα μπαλκόνια τους, παφ στο έδαφος, δεν θα σε ξάφνιαζε. Θα ήταν αναμενόμενο Βαρετό. Αβάσταχτο. <br />Για μια τόσο ενοχλητική κατάσταση υπάρχουν λύσεις. Η λιγότερη επώδυνη είναι να κοιτάς ψηλά. Και δεν το εννοώ μεταφορικά, με ποιητική διάθεση. Όχι μακριά από μένα να σε κοροϊδέψω. Κοίτα ψηλά. Υπάρχει μια άλλη πόλη εκεί. Καινούργια. Κοίτα τα κτήρια, τα καλώδια, της κεραίες. Μεταξύ άλλων είναι κι αυτό σκηνοθεσία. Να κοιτάς τα ήδη γνωστά πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Δίνοντας τους μια παράταση ζωής. <br />Αυτή είναι μια προσωρινή λύση.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-71858456252534641632010-07-10T18:00:00.000-07:002010-07-10T18:07:08.104-07:00Αγγελίες Νο1Ζητείται πόλη, σκοτεινή, με υγρασία, ακοινώνητους πολίτες, ανθρωποφάγους αν γίνεται, για την φιλοξενία νέου άνδρα, πρώην ευτυχισμένου, με επικοινωνιακά προβλήματα. Τηλ. *************Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-51868250244011413722010-06-22T16:21:00.000-07:002010-06-24T15:52:35.508-07:00Διαμάντια pt.4Τα λάθη σου...ο λόγος για το αν ποτέ σε αγαπήσουν.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-49389260801682296222010-06-20T10:28:00.000-07:002010-06-20T10:36:45.527-07:00Διαμάντια pt.3Σκηνοθέτης....ο ονειρευτής που μπορεί να ελέγξει και να αναπαράγει τα όνειρα του, όχι μόνο μέσα στο κεφάλι του άλλα και έξω από αυτό.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-38137302019060897422010-06-18T15:37:00.000-07:002010-06-18T15:39:24.040-07:00Διαμάντια pt.2Σκηνοθεσία...η τέχνη που σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι ενώ έχεις τα μάτια ανοιχτά.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7901744476748847337.post-6722556353842657392010-06-16T03:58:00.000-07:002010-06-18T15:41:19.979-07:00Διαμάντια pt.1Όλα τα αριστουργήματα στο χώρο της τέχνης είναι τόσο υπερτιμημένα. Ένα μέτριο έργο τέχνης μπορείς να το χλευάσεις, να το προσπεράσεις, να δεις πέρα από αυτό, να "ανεβάσεις" την αυτοεκτίμηση σου, να μάθεις από αυτό, να γίνεις καλύτερος κ. α. Είναι η ίδια η ζωή.<br /><br />Ένα αριστούργημα μπορείς μόνο να το κοιτάς χαμένος.Luckyhttp://www.blogger.com/profile/17510797477153736033noreply@blogger.com0