Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ray Ban

Έχω ένα ζευγάρι γυαλιά ρέιμπαν, πράσινα. Είναι είκοσι χρόνων, τουλάχιστον. Τα θυμάμαι στο καντράν του αυτοκινήτου του παππού μου, δικά του ήταν, τα φόραγε μια στο τόσο, να μην τον ενοχλεί ο ήλιος όταν οδηγούσε. Και μου είχε κάνει εντύπωση από τότε, μικρό παιδί εγώ, αυτό το ζευγάρι ρέιμπαν. "Σαν των αεροπόρων" σκεφτόμουνα καθώς ο αέρας έμπαινε με χιλιόμετρα από το παράθυρο του συνοδηγού. Το άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η χρήση των γυαλιών από τον παππού μου. Γι αυτόν ήταν ένα εργαλείο. Είχε ήλιο? τα φορούσε. Όπως θα χρησιμοποιούσε ένα γαλλικό κλειδί για να σφίξει μια λασκαρισμένη βίδα. Αυτή η άγνοια του ωραίου. Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να κλείσει ένα άνοιγμα στην σκεπή του στάβλου του με έναν αναγεννησιακό πίνακα. Τίποτα πιο φυσιολογικό γι αυτόν. Μεγαλειώδης απλότητα. Λες και στην θέση του οδηγού καθόταν ένας άνθρωπος σμιλευμένος από συμπαγή πέτρα. Ατόφιος. Αληθινός. Βαρύς. Τόσο βαρύς που αν αφηνόταν για μια στιγμή θα τρύπαγε το πάτωμα του αυτοκινήτου, θα τρύπαγε την γη, θα έφτανε στο κέντρο της και θα ανατιναζόμασταν όλοι μαζί στο διάστημα. Στην απόλυτη ησυχία. Την ατόφια. Την αληθινή. Την βαριά. Και 'γω να επιπλέω στο κενό φορώντας τα πράσινα ρέιμπαν.
Είκοσι χρόνια μετά, τα γυαλιά είναι δικά μου. Όπως και ό,τι άλλο εργαλείο του είχε απομείνει. Τα έχω ακουμπισμένα στο γραφείο μου. Μερικοί μου ζητάνε να τα φορέσω, μου λένε πως μου πάνε, αν και παλιά. Παρόλα αυτά δεν τα φοράω. Τα 'χω ακουμπισμένα εκεί, δίπλα σε μολύβια και βιβλία, κι αν τύχει και κάποια ακτίνα του ήλιου περάσει από το παράθυρο και έρθει να ζεστάνει το πρόσωπο μου. Τότε με χαρά χρησιμοποιώ τα γυαλιά, για δύο τρία λεπτά μέχρι να αλλάξει γωνία αυτή η ακτίνα. Η ατόφια, η αληθινή , η βαριά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: