Τα σιγανα ποταμάκια! (Π.Σ. फतव )

"..Πως να σου δώσω να καταλάβεις?...Ζούμε σε ένα σπίτι. Ωραία? Όλοι μαζί. Έχουμε τους χώρους μας, όχι αυτό που θα θέλαμε αλλά προσπαθούμε να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Το σπίτι μοιάζει φοβερό, πανέμορφο. Έχει βιβλιοθήκη αν θες να διαβάζεις, έχει κουζίνα με όλα τα κομφόρ για να εξαντλήσεις την δημιουργικότητα σου, δωμάτιο για παιχνίδια, κρεβατοκάμαρα για "παιχνίδια"...Υπόγειο για τα εργαλεία σου. Σοφίτα για ξεχασμένα αντικείμενα άλλων εποχών που θα σου δίνουν χαρά, να τα ξανά ανακαλύπτεις, να τα δείχνεις σε φίλους, στα παιδιά σου, να τα ανακαλύπτουν τα παιδιά σου που θα παίζουν εκεί. Παλιές φωτογραφίες, ραδιόφωνα με πρωτεύουσες στο καντράν. Κήπο! Θα έχει κήπο με γκαζόν αυτό το σπίτι. Και αυτόματο ποτιστικό. Πες ένα δωμάτιο κι αυτό το σπίτι θα το είχε. Ζεστό το χειμώνα, δροσερό το καλοκαίρι....Αυτό το σπίτι έχει ακόμα μια πόρτα. Τι πόρτα δηλαδή...Πορτούλα. Δεν δίνουμε τόση σημασία. Τι να έχει μέσα? Ένα, δυο πράγματα που δεν τα θέλουμε μέσα στα πόδια μας. Που να τα βάλεις? Δεν ταιριάζουν σε κανένα δωμάτιο. Γι' αυτό υπάρχει αυτή η μικρή πορτούλα. Το καλύτερο όλων με αυτή την πόρτα είναι πως δεν χρειάζεσαι να την κρύψεις. Καμιά δραματική σκηνή. Κανείς δεν θα σου πει "Τι είναι πίσω από αυτή την πόρτα?". Κι όχι επειδή είναι μικρή, και δίφυλλη πόρτα κάστρου να ήτανε, πάλι κανείς δεν θα της έδινε σημασία. Αν μόνος σου πήγαινες και τους έλεγες "Ξέρετε τι έχω πίσω από αυτή την πόρτα?" αυτοί αμέσως θα γύρναγαν την κουβέντα αλλού, π.χ. "που τις αγόρασες αυτές τις μπότες, θα θελα να πάρω κι εγώ ένα ζευγάρι". Όσο κι αν επέμενες, που δεν θα το έκανες έτσι κι αλλιώς, λέμε τώρα, έτσι κι αν επέμενες το ίδιο τροπάρι πάντα.

Αλλά και γιατί να γίνει τόσο λόγος για μια τόση δα πορτούλα θα μου πεις και στο λέω κι εγώ. Εγώ μαζί σου. Τι κρύβει πίσω της αυτή η πόρτα? Θα σου πω και γι' αυτό. Κρύβει ένα ποτάμι. Το πιο βαρετό, χλιαρό ποτάμι. Το κοιτάς και λες πάει, τέρμα αυτό ήτανε δεν κυλάει άλλο, το νερό σταμάτησε. Κι από βάθος τίποτα, μισό δάχτυλο. Θλιβερό θέαμα. Και ποιός να θέλει να πιάσει κουβέντα για ένα τέτοιο θέαμα. Θα του μαυρίσει η ψυχή.

Αλλά να, σήμερα που καθόμουν στο γραφείο μου, μπροστά από τον υπολογιστή, βρήκα μια γόμα, από αυτές που αγοράζουν στα παιδιά το φθινόπωρο πριν το σχολείο. Χρησιμοποιημένη και παλιά. Είχε μείνει ένα μουτζουρωμένο κομματάκι πια. Πόσες κακοδιατυπομένες ιδέες να είχε ρουφήξει αυτή η γόμα και πόσες πραγματικά άξιζαν να ακουστούν και τις έσβησε μια για πάντα, στην λήθη, αναρωτήθηκα. Τις σβήνει ή μήπως τις κρατάει ακόμα μέσα της, συνέχισα. Την πείρα στα χέρια μου, την μύρισα, δεν ντρέπομαι να σου πω πως την δάγκωσα κιόλας. Έπειτα πείρα ένα στυλό και ζωγράφισα πάνω της ένα αστεράκι. Η αλήθεια είναι πως το αστεράκι υπήρχε ήδη εκεί απλά εγώ το πάτησα από πάνω με τον στυλό. Και ξέρεις τι ένιωσα εκείνη την στιγμή ρε γαμώτο? Αυτό το ποταμάκι που σου έλεγα πριν, πίσω από την πόρτα? Ε, αυτό το ποταμάκι παίζει να είναι και χείμαρρος, και κάποια μέρα να μας πάρει όλους κάτω..."