Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Μονόλογος

(Καθιστός σε δημόσια τουαλέτα)
”…Κι όταν με καλέσουν στην συνέντευξη τύπου εγώ θα πω όχι, θα πω πως θα μιλήσω μόνο στην Μαρία Καρχιλάκη. Θα τους αφήσω δύο μέρες να περιμένουν βέβαια. Τίποτα δεν θα λειτουργεί αυτές τις δύο μέρες, όλος ο κόσμος θα περιμένει την απάντηση μου. Θα τους την δώσω αργά το βράδυ, εκεί που κανείς δεν θα το περιμένει… Τα φλας θα αστράφτουν αλλά δεν θα μπορούν να καλύψουν την λάμψη μου. Η Μαρία θα με υποδεχτεί στο δρόμο, όπως δεν έχει κάνει για κανέναν και θα με κοιτάει με αυτό το βλέμμα, αυτό το.. με το υπονοούμενο, όλοι θα ξέρουν και θα χαίρονται για μένα σαν να είναι στην θέση μου… Και θα πέφτουν ασταμάτητα οι ερωτήσεις, σωστό πολυβόλο η Μαρία, αλλά εγώ ήρεμος, ψύχραιμος, όμορφος. Εγώ πάντα κύριος. Κι ο κόσμος δεν θα κουράζεται όσες ώρες κι αν περνούν, όλοι θα θέλουν να με γνωρίσουν, να αποκαλύψουν τι βρίσκεται από πίσω μου, τι είναι αυτό που με κάνει τόσο υπέροχο. Αλλά εγώ στρείδι σωστό. Σφίγγα. Με ένα χαμόγελο εδώ, μια κουβέντα εκεί, θα μεγαλώνω το μυστήριο. Το μαρτύριο… Όταν θα μιλάμε για τα παιδικά μου χρόνια, όλοι θα γελάνε με τις χαρές μου, τα παιχνίδια μου, θα κλαίνε με τις λύπες μου, θα χτυπιούνται κάτω, θα βρίζουν και θα καταριούνται όσους με κορόιδευαν και με βάραγαν στο σχολείο, θα αγαπήσουν τις γιαγιάδες μου, θα ξεχάσουν τις δικές τους… Στις διαφημίσεις, εντάξει πρέπει να έχει και διαφημίσεις, τηλεόραση είναι. Στις διαφημίσεις τόσο πιο πολύ θα τους ανοίγει η όρεξη, θα θέλουν να με φάνε όχι από ζήλια από αγάπη. Εντάξει, λίγοι από ζήλια. Να, η κυρία Φρόσω από κάτω για παράδειγμα… Κι όταν έρθει η ώρα για την ερώτηση της βραδιάς, όλοι θα ναι ιδρωμένοι, εγώ βόρειος πόλος, με χαμόγελο. Μεγάλη ένταση κι ο χρόνος θα πηγαίνει αργά σαν ταινία, σίγουρα θα έχουμε και θανάτους, τίποτα γεροντάκια, να κρατήσω κι ένα λεπτό σιγή. Θα με ρωτήσει η Μαρία, την ερώτηση της βραδιάς… ”Ποιος πραγματικά είσαι Γιάννη?“. Όλοι καρφωμένοι στις τηλεοράσεις. Θα έχει τέτοια ησυχία που όλοι θα ακούν τις καρδιές τους. Φοβερά πράγματα. Τότε θα μιλήσω και θα πω… ”Δυστυχώς Μαρία, δεν ανήκω στο δικό σας πλανητικό σύστημα, είμαι από αλλού. Είμαι ένα περίεργο αστέρι“. Και θα εξαφανιστώ, δια μαγείας! Τέτοια πλάκα δεν θα έχουν ξαναπάθει στην ζωή τους. Και φθηνά την γλύτωσαν. Θα μπορούσα να παίξω την φλογέρα μου και να πνιγούμε όλοι μαζί στο ποτάμι, θα με ακολουθούσαν. Σαν τον τύπο στο παραμύθι. Εγώ όμως απλά θα εξαφανιζόμουν. Μπροστά στις κάμερες. Και τα λόγια μου, τα τελευταία, θα ήταν το μόνο που θα άφηνα πίσω. Θα τα έγραφαν σε τοίχους, σε μπλουζάκια, σε εσώρουχα, παντού, για να ξεπεράσουν την απώλεια. Θα έγραφαν. «Είμαι από αλλού». Και θα κοίταγαν κάθε βράδυ τον ουρανό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: