"Μάγος"

Μικρο με είχαν μαλώσει. Κάτι δεν είχα κάνει καλά στο σχολείο. Και η χοντράδα των ανθρώπων για το καλό το δικό μου - για το καλό το δικό τους ? - με είχε ταρακουνήσει. "Θα σου αγοράσουμε μια φλογέρα να γίνεις τσοπάνης, να βόσκεις πρόβατα". Ακόμα και τώρα με τρομάζει. Πέρασε μέσα μου σαν ιός και με δηλητηρίασε. Αυτή η προοπτική.

Δεν είναι πως δεν θα πέρναγα καλά σαν τσοπάνης, εδώ που τα λέμε. Κοντά στην φύση, κοντά στα μυστικά της,με τον καθαρό μου τον αέρα και τα ζώα, την φλογέρα μου που δεν 8α χρειαζόταν να αγοράσω, θα μου την είχαν αγορασμένη άλλοι για μένα. Όλα αυτά ήταν καλά.

Το πρόβλημα, όμως, που μου δημιούργησαν οι στυλοβάτες του χαρακτήρα μου ήταν η ιδέα πως όλοι έπρεπε να γίνουν κάτι. Κάτι πολύ συγκεκριμένο. Σαν από μια μεγάλη λίστα από ιδιότητες όπου το μόνο σίγουρο, και το μεταφέρω κι εγώ εδώ, ήταν η τελευταία της πρόταση. "Βοσκός (δώρο η φλογέρα)".

Αυτό ήταν που με είχε στεναχώρησει κατά βάθος εκείνο το πρωινό. Και δώστου κλάμα με αναφιλητά. Αυτή η προοπτική του περιορισμού. Του συγκεκριμένου. Εις τους αιώνας των αιώνων.... Αμήν....

Όταν με είχαν ρωτήσει πρώτη φορα, στο σχολείο, τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω είχα πεί μάγος.